روز جمعه همایش شیر خوارگان حسینی بود. از تلویزیون برنامه های مربوط به این همایش رو نگاه می کردم .

روی دست هر مادری یه کودک شیر خوار بود. حس میکردم مادرا بچه هاشونو محکم تر از همیشه به بغل گرفته بودند.

اما رباب از  اصغرش دل بریده بود. او میدونست هر کس در این دشت بلا اومده ،وظیفش جز دفاع از اسلام  چیز دیگه ای نیست.

اینجا سن ومنسب معنی ندارد. علی اصغر هم صدای فریادرسی پدر رو شنیده بود.حسین علیه السلام دم خیمه میان

و به خواهرش زینب میگن: " یا اختاه ایتینی بولدی الرضیع ." رینب طفل را میارن . حسین علیه السلام به صورت کودکش نگاه میکنن و او رو می بوسن.

در همون لحظه، کودک در آغوش بابا دست و پا میزنه.

یادم میاد داستانی رو که برای بچه ها میگفتم:

پیامبر مهربونی وقتی دیدن بچه ها دست از بازی باایشون بر نمی دارن،مقداری گردو بهشون دادن و با مهربونی ازشون جدا شدن.

مگه از زمان پیامبر مهربونی چفدر گذشته؟

هفته پیش همراه با همسرم سفری به زادگاهش داشتم. با قطار سریع السیر صبح زود راه افتادیم.

متاسفانه جهت صندلیمون خلاف حرکت قطار بود. برای همین به راهنمایی یکی از مسافرا جامونو عوض کردیم.

توی یکی از ایستگاهای بین راهی صاحب صندلی سوار شد. برگشتیم سرجامون.

یه نفر باخیال راحت روی دو تا صندلی دراز کشیده بود. شوهرم صداش زد. خیلی با اکراه و حق به جانب بیدار شد.

با شجاعت تموم گفت که جای خودشه و بلند نمیشه. ماهم باورمون شده بود چون فقط یکی از صندلیها برای ما بود.

سکوت کردیم . از یکی از مسافرا خواستیم جاشو با ما جابجا کنه. دقیقا بعد از چند ثانیه رییس قطار اومد

و به اون مسافر گفت: بازم سر جای خودت ننشستی!!! من وشوهرم داشتیم از تعجب شاخ در می آوردیم.

با خودم فکر کردم آدم چه جور به اینجا میرسه که به این راحتی دروغ بگه.

در تمام مدت سفر این روایت ازپیامبر مهربانی از ذهنم دور نمیشد.

از دروغ برکنار باش زیرا دروغ ( شخص را ) روسیاه میکند آنگاه در نزد خداوند دروغگو نوشته میشود.